SCHEIDSRECHTER AUTODIDACT LIEFHEBBER!!!
In de cyclus van interviews over onze comboleden was het nu de beurt aan Hans van Wezel. Hij is niet alleen de nestor, maar ook het langst zittende combolid. Dat betekent dat hij natuurlijk ‘vol’ zit met verhalen over koor en combo in de laatste 35 jaar. Oordeelt U zelf maar.
We zijn samen met onze vrouwen in Schotland op vakantie in de Whiskyhoofdstad Dufftown en onder het genot van een heerlijke Lagavullin hebben we ons gesprek.
Hans werd in 1944 in Hengelo geboren en heeft daar, zo als hij zelf zegt, een goede jeugd gehad.
Zijn vader overlijdt al op jonge leeftijd en Hans is dan pas elf jaar.
Vanaf dat moment de enige man in huis en had hij een groot verantwoordelijkheidsgevoel.
Na de lagere school doet hij de U.L.O. en aansluitend de Handelsavondschool.
Vanaf zijn zestiende werkt hij enkele jaren bij de P.T.T. Daarna in militaire dienst als chauffeur-telegrafist en als dat ‘verplichte nummertje’ voorbij is gaat hij aan de slag bij de politie.
Eerst in Emmen en na een paar jaar naar Enschede en daar heeft hij zijn ambtelijke tijd vol gemaakt. Inmiddels geniet hij al weer een paar jaar van het FLO. Of dat wel de verdiende rust is moeten we ons maar afvragen, want bij Luttikhuis (ja inderdaad dat is de busfirma die zo precies op tijd komt……!) moet hij nog regelmatig als chauffeur aan de bak. Hans woont samen met Joke, nog steeds niet getrouwd, en de grote kans daarop lieten ze deze vakantie voorbijgaan, toen we slechts een paar kilometer van Gretna Green verwijderd waren.
Nu was het alleen maar de mededeling: “Oh ja, we zijn vandaag 12 ½ jaar bij elkaar”, En of we even een foto wilden maken bij het kasteel in Stirling Schotland……. !
Maar vooruit, het zij hen vergeven (later deed hij er nog een rondje in).
Hij heeft al wel drie kinderen (twee dochters en een zoon) en twee kleinkinderen, waar, zoals ze zeggen, ‘drietens’ gek mee zijn.
Zoals te doen gebruikelijk vraag je dan naar de hobby’s….tjonge, tjonge dan komt er wat los. De ogenschijnlijke zo ‘rustige’ Hans komt los en dat heb ik dus geweten. De waterval stroomt en als eerste komen we natuurlijk bij de muziek. Op mijn vraag ‘hoe het zo gekomen is’ antwoordt hij : “dat is de schuld van de juffrouw op de lagere school ”. Verplichte blokfluitles op school. Daarna het vriendje dat gitaarles kreeg en die daarna aan Hans dezelfde les nog eens herhaalde. Behalve wat uurtjes bij verschillende gitaristen heeft hij alles zichzelf aangeleerd. “Ik ben een echte autodidact, natuurlijk ‘mis’ ik wel eens een nootje, maar ik ben niet ontevreden”.
Via verschillende bandjes (o.a. de “Headstrings” met vooral de muziek van Cliff Richards en de Shadows) en het spelen in diverse (kleine) lokaliteiten (b.v. de Sloep en het CJV-gebouw) is het steeds wat beter geworden. Op mijn vraag of dat ook betekende dat de meisjes achter hem aanliepen of zoiets wil hij niet antwoorden. “Veel te intiem…..” zegt hij, “leuke tijd, leuke meisjes en na het concert een ‘beste neut’ “. Na de militaire dienst stopt hij om de gitaar niet weer eerder op te pakken dan na het 25 jarig jubileum van het koor. Het koor had toen een concert met o.a. Freddy Golden en daarna werd het idee geopperd om een combo te vormen. Hans werd dus ook gevraagd en hij heeft daarna diverse muzikanten de revue zien passeren. Hij noemt namen als Hans Jacobs, Henk Besselink, Hans Smeets, Herman Wientjes en Luuk de Jong. Ik ken ze niet allemaal, meer van horen zeggen misschien. Voor mij roepen de namen Wim ter Mors, Toon Sotthewes en Gerard Hoebe meer associaties op.
Van die vier Musketiers is hij de enige die over is, maar hij geeft nadrukkelijk aan dat het huidige combo wel één van de beste combinaties is , waar hij mee gewerkt heeft. Ach, en dat Henk zo nu en dan stopt omdat hij er naast zit, dat stoort hem steeds minder. Hij weet van zichzelf dat het tijdens het concert wel goed gaat. En ook de opmerkingen die soms van de koorleden komen neemt hij nu voor lief, vooral als hij naar de ‘zangkwaliteiten’ van deze of gene luistert. De stroomversnelling wordt wat minder en we komen bij zijn tweede hobby het scheidsrechteren. Na het zelf voetballen (als keeper) in diverse teams in b.v. militaire dienst en het politie-elftal moet hij vanwege een slepende blessure stoppen en besluit hij zijn tijd in het fluiten te steken. Alle facetten heeft hij doorlopen. Zelf op het veld tot en met de 1e en 2e klas zaterdagamateurs, training geven aan de gewestelijke scheidsrechters en ook nog een periode van beoordelen van de actieven. In Schotland zitten we samen naar het EK te kijken en soms vraag ik me af wat hij wel ziet en ik niet en ook andersom, maar ja een tafeltennisscheidsrechter ziet het soms wat anders dan een voetbalscheids. Als ik vraag of hij daar nog wat smeuïge verhalen over heeft komt hij niet verder dan dat hij als keeper een keer een scheidsrechter KO heeft geschopt….(met de bal). Eén keer onder politiebegeleiding van het veld bij Daarle tegen Daarlerveen, maar daar zeg je ook wat. De rapporteur die bij deze wedstrijd aanwezig was, schreef toen in zijn rapport : “deze scheidsrechter had vanmiddag beter kunnen gaan tennissen”. Als ik zeg dat dit niet zo vleiend voor hem is zegt hij : “de rapporteur bedoelde dat die spelers het niet verdienden dat er een scheidsrechter aanwezig was”. Ja, ja, zo kun je het ook vertalen……..
Bij de Politie heeft hij ook nog enkele jaren gewerkt als hondengeleider. Met zijn hond Arko ( een Groenendaler herder) heeft hij zeker 30 prijzen in de wacht gesleept, maar toen zijn hond werd vergiftigd besloot hij om er mee te stoppen. Wel heeft hij daarna zelf nog een hond gehad en werkte hij als begeleider van de Hondenbrigade.
Na een tweede glas whisky komen we in wat rustige vaarwater en komt het koor wat meer aan de orde.
Hij vervulde twee jaar de functie van bestuurslid, om er al snel achter te komen dat dit niet zijn ‘ding’ was en dus verruilde hij die functie voor lid van de muziekcommissie.
Prachtige herinneringen heeft hij aan al die reizen die samen met de andere koorleden werden gemaakt, met natuurlijk als hoogtepunt de concertreis van 16 tot 25 mei 1989 naar Riga in Letland.
Opnieuw komen herinneringen naar boven. Hij noemt het een cultuurschok. Saamhorigheid onderling met de andere leden. Ook hier komen weer vele namen naar boven. Van serieuze leden tot zogenaamde circusartiesten die op de meest onverwachte momenten de zaak helemaal op de kop kunnen zetten.
Hij verzorgt op dit moment de administratie van de “Vrienden van het koor” en ook de website wordt door hem onderhouden. Het moet hem van het hart dat deze maar matig door de leden wordt bezocht en hoopt dat daar nog eens verandering in zal komen.
P.S., De oplettende lezer zal het ongetwijfeld opgevallen zijn. Hans en whisky ?? Ja, inderdaad, na het bezoek aan een tiental distilleerderijen is Hans inmiddels ‘liefhebber’ geworden. Joke is er niet zo blij mee, want de verwachting is nu dat Hans nog harder gaat ‘snurken' na het nuttigen van dit Schotse levenswater. (2008)